ალბათ ბევრი თქვენთაგანი დაკვირვებია,რომ ზოგჯერ სრულიად მარტივი და უაზრო ქმედება გვახალისებს,დროის გაყვანაში გვეხმარება ან უბრალოდ სხვანაირად გვაიძულებს მოვლენების დანახვას.რაც აქ ვარ თითქმის ტრადიციად მექცა ხეტიალი.არ აქვს აზრი სად.ძირითადად მატარებელში ჩაჯდომის მერე ვწყვეტ ხოლმე სად წავიდე.მოსაფიქრებლად ბევრი დრო მაქვს,რა დალევს სადგურებს - იჯექი და იფიქრე. გუშინაც ტრადიციული სქემით ვიმოქმედე.
მშვიდი საღამო იყო,თითქმის არ ციოდა. არჩევანი სადგურ Universitaet-ზე შევაჩერე. აქ ყოველთვის კლასიკური მუსიკა ისმის,რაც საოცრად მშვიდ გარემოს ქმნის მეტროში.ჩამოვჯქი სკამზე.ვუყურებდი როგორ გადიოდა დრო ტაბულაზე ანთებული რიცხვებით,ვუყურებდი როგორ იცვლებოდა ვაგონებში ხალხი,საკუთარი ნაყიდი ადგილივით მარდად დაკავებულ ადგილებს,როგორ უთმობდნენ სხვებს,რომლებიც ზუსტად ანალოგიურად ისაკუთრებდნენ მათ და ასევე უთმობდნენ სხვებს..რატომღაც მატარებლიდან გამოსული ხალხი,ჭიანჭველის ბუდიდან გამოვარდნილ ჭიანჭველებს მაგონებს.აქ ნებისმიერს,უსაქმურსა თუ საქმიანს დასაქმებულის სახე აქვს,გეგონება ყველას სადღაც ეჩქარება,რომ ცოტაც და დააგვიანებენ,ამიტომ თამამად ეჯახებიან სიჩქარის დროს სხვებს,თამამად ძვრებიან ბრბოში.თითქოს მეტრო ერთი დიდი საპყრობილეა და იქ მყოფ ყველა ადამიანს ერთი სურვილით ანთებს : როგორმე სწრაფად გააღწიონ აქედან,დაინახონ ზემოთ,მზის შუქი და ჩაისუნთქონ სუფთა ჰაერი.
არ ვიცი ასე რამდენ ხანს ვიჯექი. უკანალის ტკივილმა რომ შემაწუხა,სადგურის შეცვლა გადავწყვიტე.ერთი სადგურის გავლის შემდეგ,ისევ ჩამოვედი და სკამზე მოვთავსდი.სიტუაცია აქაც უცვლელი იყო.ყველაზე მეტად რაც მხიბლავს მსგავს მომენტებში არის ის,რომ აქ ყველანაირ ადამიანს შხვდები.უყურებ,აკვირდები და ფიქრობ,როგორი მრვალაფეროვანი,მრავალმხრივია კაცობრიობა. და...და მერე უცებ გრძნობ,სადღაც,შიგნით და თითქო გიხარია კიდეც - შენც ამ ქაოსის მონაწილე ხარ,შნც ერთ-ერთი კენჭი ხარ ამ გროვაში,შენ ავსებ სხვებს,სხვები გავსებენ შენ..და,ეს ყველაფერი ,უხილავი,ბევრისთვის შეუმჩნეველი პროცესია მიზეზი იმისა,რომ ვარსებობთ.
კიდევ რამდენჯერმე გამოიცვალე სადგური.შიმშილმა და თავის ტკივილმა ერთად რომ აიდგეს ენა,სახლისკენ გავეშურე.
დიახ,აი,ასეთი ბანალური დასასრულით..
